Papa: të mirëpriten viktimat e abuzimit dhe të tregohet kujdes për plagët e shpirtit
R.SH. – Vatikan
Një shërbim i çmuar, “oksigjen” për Kishat lokale dhe për bashkësitë rregulltare. Papa e përshkruan kështu punën e Komisionit Papnor për Mbrojtjen e të Miturve, i cili është mbledhur në asamblenë e tij të përgjithshme që nga dita e djeshme, 24 mars e, deri të premten. Në një mesazh të nënshkruar nga Poliklinika Gemelli, që mban datën 20 mars, Françesku shkruan se "ku ka siguri për një fëmijë, ose për një person të pambrojtur, aty shërbehet dhe nderohet Krishti".
“Parandalimi i abuzimeve nuk është ndonjë mbulesë për t'u shtrirë mbi emergjencat, por një nga themelet mbi të cilat mund të ndërtohen bashkësi besnike ndaj Ungjillit”, nënvizon Ati i Shenjtë.
Mjetet mbrojtëse
Françesku thekson më tej se puna e Komisionit nuk është thjesht të zbatojë protokollet, por të mendojë për masat mbrojtëse, pra, të parashikojë "një formim që edukon, një kontroll që parandalon, një lloj dëgjimi që rikthen dinjitetin".
“Kur zbatoni praktika parandaluese, edhe në bashkësitë më të largëta, shkruani një premtim: thoni se çdo fëmijë, çdo njeri i pambrojtur, do të gjejë një ambjent të sigurt në bashkësinë kishtare. Ky është motori i kthesës së plotë për ne”, vijon Papa.
Mëshira të ndihet nga brenda
Françesku kërkon tri gjëra kryesore: Komisioni të punojë së bashku me dikasteret e Kuries Romake; në sinergji me realitetet jashtë Kishës "që kujdesi për të miturit të bëhet gjuhë universale", por, sidomos, ai duhet të ofrojë mikpritje dhe kujdes për plagët e shpirtit të viktimave, në stilin e Samaritanit të Mirë.
“Dëgjoni me veshin e zemrës, në mënyrë që çdo dëshmi të mos kthehet në regjistra për t’u mbushur, por të gjejë mëshirën e thellë nga e cila të rilindë”, shkruan Ati i Shenjtë.
Rojtarë të dhimbjes
Papa kujton se në dhjetë vjet, rrjeti i sigurisë në Kishë është përhapur më shumë, prandaj e fton Komisionin Papnor për Mbrojtjen e të Miturve që "të jetë rojtar vigjilent ndërsa bota fle", që nuk bie në tundimin për ta arkivuar dhimbjen e viktimave dhe që angazhohet për ta shëruar atë. Së fundi, nxitja për të ecur me shpresë dhe përkushtim në rrugën e filluar.