Papa,Siku ya Kutolewa Bwana Hekaluni:Kutamani Mungu na kuacha mengine yote
Na Angella Rwezaula,- Vatican.
Katika Siku ambayo Mama Kanisa anaadhimisha Siku kuu ya Kutolewa Bwana, Hekaluni, sambamba na siku ya XXVIII ya Watawa Ulimwenguni, tarehe 2 Februari 2024, Baba Mtakatifu Francisko ameongoza misa takatifu katika Kanisa Kuu la Mtakatifu Petro mjini Vatican. Misa hiyo imeudhuriwa na makardinali, maaskofu, mapadre na zaidi watawa kwa wingi. Akianza mahubiri yake Papa amesema kuwa wakati watu wakingoja wokovu wa Bwana, manabii walitangaza kuja kwake, kama vile nabii Malaki asemavyo: “Bwana mnayemtafuta ataingia hekaluni mwake. Na malaika wa agano mnayemtamani, tazama, anakuja” (Mal3:1). Simeone na Anna ni taswira na picha ya subira. Wanamwona Bwana akiingia katika hekalu lake na, wakiangaziwa na Roho Mtakatifu, wanamtambua katika Mtoto ambaye Maria amembeba mikononi mwake. Walikuwa wamemngoja maisha yao yote: Simeoni, “mtu mwenye haki na mcha Mungu, aliyeingojea faraja ya Israeli” (Lk 2:25); Anna, ambaye “hakutoka hekaluni kamwe”(Lk 2:37).
Baba Mtakatifu Francisko amebainisha kwamba inatufaa kuwaangalia wazee hawa wawili ambao ni wavumilivu katika kungoja, kukesha rohoni na kudumu katika maombi. Mioyo yao ilibaki macho, kama taa inayowaka kila wakati. Wamekuwa wazee, lakini mioyo yao ni ya ujana; hawajiachi kuangamizwa na usiku, kwa maana macho yao yamemgeukia Mungu wakimngoja daima (rej Zab 145:15). Katika safari ya maisha, wamepata shida na ugumu, lakini hawajakubali kushindwa: "hawajastaafu" tumaini. Wanapomtafakari mtoto huyo, wanatambua kwamba wakati umefika, unabii umetimia, Yule waliyemtafuta na kumtamani, Masiha wa mataifa, amefika. Kwa kukesha katika kumngojea Bwana, wanaweza kumkaribisha katika upya wa kuja kwake. Kwa njia hiyo Baba Mtakatifu amesisitiza kwamba kumngoja Mungu pia ni muhimu kwetu, kwa safari yetu ya imani. Kila siku Bwana anatutembelea, anazungumza nasi, anajidhihirisha kwa njia zisizotarajiwa na, mwisho wa maisha na wakati, atakuja. Yeye mwenyewe anatuhimiza tuwe macho, tukeshe, na tudumu katika kungoja.
Kwa hakika, jambo baya zaidi linaloweza kutokea kwetu ni kuruhusu “roho yetu isinzie”, kuuacha moyo ulale, kufungia tumaini katika pembe za giza za kukatishwa tamaa na kujiuzulu. Katika hiyo Baba Mtakatifu amesisitiza “Ninawafikiria ninyi, kaka na dada waliowekwa wakfu, na juu ya karama mliyo nayo; Ninafikiri kuhusu sisi Wakristo leo: bado tunaweza kusubiri? Je, nyakati fulani hatujajiingiza sana ndani yetu, katika mambo na katika mdundo mkali wa maisha ya kila siku hadi kufikia hatua ya kumsahau Mungu anayekuja daima? Je, hatunaswi sana na matendo yetu mema, ambayo yana hatari ya kugeuza hata maisha ya kidini na ya Kikristo kuwa na “mambo mengi ya kufanya” na kupuuza kumtafuta Bwana kila siku? Je, wakati mwingine hatujihatarishi kupanga maisha ya kibinafsi na ya jumuiya kwa kuhesabu uwezekano wa kufaulu, badala ya kukuza mbegu ndogo tuliyokabidhiwa kwa furaha na unyenyekevu, kwa subira ya wale wanaopanda bila kutarajia chochote na wale wanaojua jinsi ya kungojea wakati wa Mungu na atushangaze? Ni lazima tutambue nyakati fulani kwamba tumepoteza uwezo wa kusubiri. Hii ni kutokana na vikwazo kadhaa, ambavyo ningependa kaakisi viwili,” Papa amesema.
Cha kwanza ni kupuuza maisha ya ndani. Baba Mtakatifu ameongeza “Hivi ndivyo inavyotokea wakati uchovu unashinda mshangao, tabia inapochukua nafasi ya shauku, tunapopoteza uvumilivu katika safari ya kiroho, wakati uzoefu mbaya, migogoro au matunda yanayoonekana kuchelewa hutugeuza kuwa watu wenye uchungu. Si vizuri kuchungulia uchungu, kwa sababu katika familia za kitawa, kama katika jumuiya yoyote na familia, watu wenye uchungu na uso mchungu wanadhoofisha. Ni muhimu basi kurejesha neema iliyopotea: kurudi, kwa njia ya maisha makali ya ndani, kwa roho ya unyenyekevu wa furaha, ya shukrani kwa kimya. Hili hulishwa na kuabudu, kwa kazi ya magoti na moyo, kwa sala thabiti inayohangaika na kuombea, yenye uwezo wa kuamsha hamu ya Mungu, upendo ule wa awali, mshangao huo wa siku ya kwanza, na ladha ya kungoja.
Kizingiti cha pili ni kuzoea maisha ya kidunia, ambayo mwishowe huchukua nafasi ya Injili. Dunia yetu ni ambayo mara nyingi hukimbia kwa kasi kubwa, ambayo huinua kila kitu na sasa, ambayo imetumiwa katika uharakati na inatafuta kuondoa hofu na wasiwasi wa maisha katika mahekalu ya kipagani ya ulaji au katika burudani kwa gharama yoyote.” Papa ameongeza katika muktadha kama huo, ambapo ukimya unafukuzwa na kupotea, kungoja sio rahisi, kwani kunahitaji mtazamo wa kutojali kwa afya, ujasiri wa kupunguza mwendo wetu, ili tusilemewe na shughuli, kutoa nafasi ndani yetu kwa hatua ya Mungu. Haya ni mafunzo ya mafumbo ya Kikristo.” Tuwe waangalifu, basi, roho ya ulimwengu isiingie katika jumuiya zetu za kitawa, maisha ya kikanisa na safari yetu binafsi, vinginevyo hatutazaa matunda.
Maisha ya Kikristo na utume wa kitume unahitaji uzoefu wa kusubiri. Tukiwa tumekomaa katika sala na uaminifu wa kila siku, kungoja hutuweka huru kutoka katika historia ya ufanisi, kutoka katika tamaa ya utendaji na zaidi ya yote, kutoka katika kujifanya kuwa Mungu ni njiwa, kwa sababu yeye huja kila wakati kwa njia zisizotabirika, nyakati ambazo hatuchagui njia ambazo hatutarajii. Kama mwanafalsafa wa Ufaransa Simone Weil anavyosema, kuwa “sisi ni bibi-harusi tukingojea usiku kuwasili kwa Bwana harusi, na: “Jukumu la mchumba wa baadaye ni kungoja…. Kumtamani Mungu na kukataa mengine yote, hilo ndiyo pekee linaweza kutuokoa” (Waiting for God, Milan 1991, 196). Baba Mtakatifu kwa njia hiyo amehimiza "kaka na dada kukuza katika maombi roho ya kumngojea Bwana na kujifunza juu ya roho isiyowajibika na ndipo tutaweza kujifungua wenyewe kwa upya wa Mungu. Kama Simeoni, na tumchukue mtoto huyu, Mungu wa mambo mapya na ya kushangaza. Kwa kumkaribisha Bwana, yaliyopita yanafunguka kwa yajayo, yale ya kale ndani yetu yanafungua mapya anayoyaamsha. Hili si rahisi, tunajua hili, kwa sababu, katika maisha ya kitawa kama yaliyo katika maisha ya kila Mkristo, ni vigumu kwenda kinyume na nguvu ya zamani."
Papa amekazia kusema kuwa:“Si rahisi kwa mzee ndani yetu kumkaribisha mtoto, yule mpya….Upya wa Mungu unajidhihirisha kama mtoto na sisi, pamoja na tabia zetu zote, hofu, mashaka, wivu, wasiwasi, tunakutana uso kwa uso na mtoto huyo. Je, tutamkumbatia mtoto, kumkaribisha mtoto, kumpa nafasi mtoto? Je, upya huu kweli utaingia katika maisha yetu au tutajaribu kuchanganya ya zamani na mapya, tukijaribu kujiruhusu tusumbuliwe kidogo iwezekanavyo na uwepo wa upya wa Mungu?” (C.M. MARTINI, Something So Personal. Meditations on Prayer, Milan 2009, 32-33). Maswali haya ni kwa ajili yetu, kwa jumuiya zetu na kwa Kanisa. Tusiwe na utulivu, tusukumwe na Roho, kama Simeoni na Ana. Ikiwa, tutakuwa kama wao, tunaishi kwa matarajio, tukilinda maisha yetu ya ndani na kupatana na Injili, tutamkumbatia Yesu, mwanga na tumaini la uzima.
