Papa Francisko: "Tumaini ni nuru katika giza"

Na Papa Francisko

Katika Jubilei ya 2025, mwaka Mtakatifu ambayo nilitaka iwe na mada ya "Mahujaji wa Tumaini", ni fursa nzuri ya kutafakari juu ya wema huu wa kimsingi na thabiti wa Kikristo. Hasa katika nyakati kama hizi tunazoishi, ambapo vita vya tatu vya dunia  vinatokea mbele ya macho yetu vinaweza kutuongoza kuwa na mitazamo ya kukata tamaa ya giza na wasiwasi uliofichwa vibaya. Tumaini, hata hivyo, ni zawadi na kazi kwa kila Mkristo. Ni zawadi kwa sababu ni Mungu anayetutolea sisi. Kutumaini, kiukweli, si kitendo tu cha matumaini, kama vile wakati mwingine tunatumaini kufaulu mtihani katika chuo kikuu ("Hebu tutumaini tunaweza kufanya hivyo") au tunatumaini hali ya hewa nzuri kwa safari ya nje ya jiji katika Dominika ya masika. (hebu tutumaini  utakuwa  wakati mzuri"). Hapana, kutumaini ni kungojea kitu ambacho tayari tumepewa: wokovu katika upendo wa milele na usio na mwisho wa Mungu.

Upendo huo, ule wokovu unaotoa ladha kwa maisha yetu na unaounda jiwe kuu la msingi ambalo ulimwengu unabaki umesimama juu yake, licha ya uovu wote na ukatili unaosababishwa na dhambi zetu kama wanaume na wanawake. Kwa hiyo, kutumaini ni kukaribisha zawadi hii ambayo Mungu anatupatia kila siku. Kutumaini ni kufurahia maajabu ya kupendwa, kutafutwa, kutamaniwa na Mungu ambaye hakujificha katika anga zake zisizopenyeka bali alifanyika mwili na damu, historia na siku, kushiriki hatima yetu. Tumaini pia ni kazi ambayo Wakristo wana wajibu wa kusitawisha na kutumia vizuri kwa manufaa ya kaka na dada zao wote. Kazi ni kubaki mwaminifu kwa zawadi iliyopokelewa, kama ilivyosisitizwa ipasavyo na Madeleine Delbrêl, mwanamke Mfaransa wa karne ya ishirini, mwenye uwezo wa kuleta Injili kwenye viunga vya kijiografia na vilivyopo vya Paris katikati ya karne iliyopita, iliyoainishwa na Ukristo.

Madeleine Delbrêl aliandika: "Tumaini la Kikristo hutuwekea ule mstari mwembamba, ule mpaka ambapo wito wetu unadai kwamba tuchague, kila siku na kila saa, kuwa waaminifu kwa uaminifu wa Mungu kwetu." Mungu ni mwaminifu kwetu, kazi yetu ni kuitikia uaminifu huu. Lakini kuwa waangalifu: sisi sio tunaozalisha uaminifu huu, ni zawadi kutoka kwa Mungu ambayo inafanya kazi ndani yetu ikiwa tunajiruhusu kuumbwa na nguvu zake za upendo, Roho Mtakatifu ambaye anafanya kama pumzi ya uvuvio ndani ya mioyo yetu. Kwa hivyo, ni kazi yetu kuomba zawadi hii: "Bwana, nijalie kuwa mwaminifu kwako katika tumaini!".

Nilisema kwamba tumaini ni zawadi kutoka kwa Mungu na kazi kwa Wakristo. Na ili kuishi kwa tumaini tunahitaji "uaminifu kwa macho wazi", kama mtaalimungu mkuu Joseph-Baptist Metz alivyoiita: kujua jinsi ya kuona, kila mahali, ushahidi wa tumaini, mlipuko wa iwezekanavyo kuwa haiwezekani, neema ambapo ingeonekana kwamba dhambi imeondoa uaminifu wote. Wakati fulani uliopita nilipata fursa ya kufanya mazungumzo na mashahidi wawili wa kipekee wa matumaini, baba wawili: Muisraeli mmoja, Rami, Mpalestina mmoja, Bassam. Wote wawili walipoteza binti zao katika mzozo ambao umemwaga damu katika Nchi Takatifu kwa miongo mingi sana sasa.

Lakini hata hivyo, kwa jina la maumivu yao, ya mateso waliyohisi kwa kifo cha binti zao wawili wadogo - Smadar na Abir - wamekuwa marafiki, au tuseme ndugu: wanapata msamaha na upatanisho kama ishara thabiti, ya kinabii na ya kweli. Kukutana nao kulinipatia matumaini makubwa sana. Urafiki wao na udugu wao ulinifundisha kwamba chuki, kwa vitendo, inaweza kuwa na neno la mwisho. Upatanisho wanaopata kama watu binafsi, unabii wa upatanisho mkubwa na mpana zaidi, unajumuisha ishara isiyoweza kushindwa ya tumaini. Na tumaini hutufungua kwa upeo usiofikirika.

Ninamwalika kila msomaji wa maandishi haya kufanya ishara rahisi lakini thabiti: jioni, kabla ya kulala, kufuatilia matukio uliyopitia na matukio ambayo umekuwa nayo, nenda kutafuta ishara ya matumaini katika siku iliyopita kwa tabasamu kutoka kwa mtu ambaye hukutarajia kutoka kwake, kitendo cha ukarimu kilichoonekana shuleni, fadhili inayopatikana mahali pa kazi, ishara ya msaada, labda hata ndogo: matumaini ni "adili ya kitoto", kama Charles Péguy alivyoandika. Na tunahitaji kurudi kuwa watoto na macho yao yakishangaa juu ya ulimwengu, kukutana nayo, kuyajua na kuyathamini. Hebu tujizoeze kutambua tumaini. Hapo tutaweza kustaajabishwa na jinsi wema ulivyo duniani. Na mioyo yetu itaangaza kwa matumaini. Kwa hivyo tunaweza kuwa vinara vya siku zijazo kwa wale wanaotuzunguka.