பொதுக் காலம் 20-ஆம் ஞாயிறு : பேதைமை அகற்றி ஞானம் பெறுவோம்!

செல்வராஜ் சூசைமாணிக்கம் : வத்திக்கான்

(வாசகங்கள்  I. நீமொ 9:1-6     II. எபே 5:15-20     III.  யோவா 6:51-58)

துறவி ஒருவர் போய்க்கொண்டிருந்தார். அப்போது எதிர்ப்பட்ட மாணவர் ஒருவர், சாமி, "கடவுளைக் கண்ணால் காண முடியுமா.?" என்று கேட்டார். "தம்பி உன் கேள்விக்குப் பதில் சொல்வதற்கு முன்... உன்னிடம் ஒரு கேள்வி…! இந்த உடம்பை நீ கண்ணால் பார்க்கின்றாயா…?” “எனக்கென்ன கண் இல்லையா..? இந்த உடம்பை எத்தனையோ காலமாகப் பார்த்து வருகிறேன் சாமி…!!" என்றான் அவன். “தம்பீ..! கண் இருந்தால் மட்டும் போதாது..!! கண்ணில் ஒளியிருக்க வேண்டும்…!! காது இருந்தால் மட்டும் போதுமா…..? காது ஒலி கேட்பதாக அமைய வேண்டும்..!! அறிவு இருந்தால் மட்டும் போதாது.!! அதில் நுட்பமும் திட்பமும் அமைந்திருக்க வேண்டும்…!! உடம்பை நீ பார்க்கின்றாய்….!! இந்த உடம்பு முழுவதும் உனக்குத் தெரிகின்றதா….?” மீண்டம் கேட்டார் துறவி. “ஆம், நன்றாகத் தெரிகின்றது” என்றான் அம்மாணவர். “தம்பி, அவசரப்படாதே நிதானித்து சொல்…..!! எல்லாம் தெரிகின்றதா….?” என்று கேட்டார் அந்தத் துறவி. “என்ன சாமி….! தெரிகின்றது… தெரிகின்றது… என்று எத்தனை முறை கூறுவது….? எனக்கு எல்லாமேதான் தெரிகின்றது….?” என்றான். “தம்பி நன்றாகச் சொல்….! எல்லா உறுப்புகளும் தெரிகின்றனவா…?” என்று துறவி கேட்க,  “ஆம்! தெரிகின்றன.”…..!! என்றான் அவன். “முழுவதும் தெரிகின்றதா…?” என்று அவர் அவனைக் கேட்க, அவன் சற்று எரிச்சலுடன் உரத்த குரலில், “முழுவதும் தெரிகின்றது” என்றான். சற்று அமைதி காத்த துறவி, “தம்பீ…! உன் உடம்பின் பின்புறம் தெரிகின்றதா….?” என்று கேட்க, மாணவன் விழித்தான். “பின்புறம் தெரியவில்லை.” “என்றான்.  தம்பீ…! முதலில் தெரிகின்றது.. தெரிகின்றது.. என்று பலமுறை சொன்னாய்….!! இப்போது பின்புறம் தெரியவில்லை என்கின்றாயே….!!  சரி, முன்புறம் முழுவதுமாகத் தெரிகின்றதா…?” என்று கேட்க “முன்புறம் முழுவதும் தெரிகின்றதே.’…!! என்றான் அவன். "மீண்டும் நிதானித்துக் கூறு….!!.” என்று கூற, "ஆமாம் சாமி முன்புறம் எல்லாப் பகுதிகளையும் பார்க்கின்றேன்….!! எல்லாம் தெரிகின்றது.’…!!’ என்றான். “தம்பீ…! முன்புறத்தின் முக்கியமான முகம் தெரிகின்றதா…..?” என்று கேட்க, சற்று யோசித்த மாணவன் பின்பு தணிந்த குரலில் பணிந்த உடம்புடன், “சாமி …! முகம் தெரியவில்லை….!” என்றான். “குழந்தாய்…! இந்த ஊன உடம்பில் பின்புறம் முழுதும் தெரியவில்லை…..!! முன்புறம் முகம் தெரியவில்லை……!!

நீ இந்த உடம்பில் சிறிதுதான் கண்டிருக்கிறாய்…..!! இருப்பினும் கண்டேன்... கண்டேன்... என்று பிதற்றுகின்றாய்….!! அன்பனே…! இந்த உடம்பு முழுவதும் தெரிய வேண்டுமானால், இருநிலைக் கண்ணாடிகளின் இடையே நின்றால் உடம்பு இருபுறங்களும் தெரியும்.” …!! இந்த ஊன் உடம்பை முழுவதும் காண்பதற்கு, இருநிலைக் கண்ணாடிகள் தேவைப்படுவது போல், ஞானமே வடிவாய் உள்ள கடவுளைக் காண்பதற்கும் இரு கண்ணாடிகள் வேண்டும்.” ஒரு கண்ணாடி….. திருவருள்….!! மற்றொறு கண்ணாடி... குருவருள்.!! திருவருள், குருவருள் என்ற இரு கண்ணாடிகளின் துணையால் மட்டுமே, “ஞானமே வடிவான இறைவனைக் காணலாம்”….!! “தம்பீ…..! “திருவருள் எங்கும் நிறைந்திருப்பினும்”… அதனைக் “குருவருள் மூலமே பெறமுடியும்”…..!! ”திருவருளும் குருவருளும் இறைவனைக் காண இன்றியமையாதவை.”…..!!! என்றார். அந்த மாணவன் தன் தவறை உணர்ந்து அவரின் காலில் விழுந்தான்…..!

ஆண்டின் பொதுக் காலம் 14-ஆம் ஞாயிறைக் கொண்டாடுகிறோம். மனிதர் தங்களின் பேதைமை அல்லது மதியற்றதனத்திலிருந்து வெளியேறி ஞானம் என்னும் இறைவனைக் கண்டுகொள்ள அழைப்புவிடுகின்றன. இன்றைய முதல் வாசகம் ஞானமும் மதிகேடும் என்ற தலைப்பில் சிந்தனைத் தெளிவுகளை வழங்குகின்றது. இப்போது முதல் வாசகத்தை வாசிப்போம். ஞானம் தனக்கு ஒரு வீட்டைக் கட்டியிருக்கின்றது; அதற்கென ஏழு தூண்களைச் செதுக்கியிருக்கின்றது. அது தன் பலிவிலங்குகளைக் கொன்று, திராட்சை இரசத்தில் இன்சுவை சேர்த்து, விருந்து ஒன்றிற்கு ஏற்பாடு செய்தது; தன் தோழிகளை அனுப்பிவைத்தது; நகரின் உயரமான இடங்களில் நின்று, “அறியாப் பிள்ளைகளே, இங்கே வாருங்கள்” என்று அறிவிக்கச் செய்தது; மதிகேடருக்கு அழைப்பு விடுத்தது; “வாருங்கள், நான் தரும் உணவை உண்ணுங்கள்; நான் கலந்துவைத்துள்ள திராட்சை இரசத்தைப் பருகுங்கள்; பேதைமையை விட்டுவிடுங்கள்; அப்பொழுது வாழ்வீர்கள்; உணர்வை அடையும் வழியில் செல்லுங்கள்” என்றது. முதல் வாசகம் இரண்டு முக்கியமான கருத்துக்களை முன்வைக்கின்றது. முதலாவது, பேதைமையை விட்டுவிடுவது. ஞானம் என்னும் கடவுளை அறியவும் அடையவும் தடையாய் இருப்பது பேதைமை. அதாவது, பேதைமை என்பது எனக்கு எல்லாம் தெரியும், நான் நினைப்பதும் சொல்வதும்தான் சரி, என்னை வெல்ல யாராலும் முடியாது என்ற மமதை அல்லது மதியற்றதனத்தில் வாழ்வது. தன்னை கடவுள் என்றும், பரமாத்மா என்றும், ஏன் சில வேளைகளில் தன்னை கடவுளுக்கு மேலாகவும் அழைத்துக்கொள்ளும் நிலை. உண்மையில், மதிகேடர்தாம் இவ்வாறு தங்களை அழைத்துக்கொள்வர். ஆக, இந்த அறிவீனத்திலிருந்து விடுபட்டு கடவுள் என்னும் ஞானத்தை சுவைக்க விருந்து படைத்து அழைப்புவிடுகிறது ஞானம். இரண்டாவது முக்கிமான கருத்து உணர்வு. இன்றைய முதல் வாசகம், "உணர்வை அடையும் வழியில் செல்லுங்கள்" என்றுதான் முடிகிறது. இதன் உள்ளார்ந்த அர்த்தம் என்ன? நாம் செய்யும் ஒவ்வொரு செயலிலும் அது ஆன்மிகமாக இருந்தாலும் சரி, அல்லது, வேறு காரியங்கள் எதுவாக இருந்தாலும் சரி, உணர்வுபூர்வமாக ஒன்றித்திருப்பது. இதுதான் உண்மையில் பயன் விளைவிக்கும், உணர்வுபூர்வமாக ஒன்றித்திருப்பது என்பது அறிவைக் கடந்து ஞானத்தை அரவணைத்துக்கொள்ளும் ஓர் உன்னதமான நிலை. பெரும்பாலான நேரங்களில் அறிவு மேலோட்டமாக நின்றுவிடும், ஆனால் உணர்வு ஆழமாகச் செல்லும். இது அனுபவத்திலிருந்து வெளிப்படுவது. எடுத்துக்காட்டாக, கடவுள்தான் இவ்வுலகத்தையும் அதிலுள்ள மானிடரையும் இயக்குவது என்று ஒருவர் கூறுகிறார். ஆனால் மற்றவர், இல்லை... இல்லை... மானிடர் பெற்றுள்ள அறிவு மட்டுமே இவ்வுலகத்தை இயக்குகிறது மற்றும் வியக்கத்தக்க காரியங்களை செய்கிறது. இதில் கடவுளுக்கும் மனிதருக்கும் எவ்வித சம்மந்தமும் இல்லை என்று கூறுகின்றார். இந்த இருவரின் கூற்றுகளிலும் முதலாமவரின் கூற்று உணர்வுபூர்வமானது மற்றும் இறையனுபவம் கொண்டது. ஆனால் இரண்டாமவரின் கூற்று கடவுளை விடுத்து அறிவை மட்டுமே நம்பியிருப்பது. இது ஆபத்தானது. ஆக, நாம் பெற்றுள்ள அறிவு, உணர்விற்கும், அந்த உணர்வு இறைவன் என்னும் ஞானத்தை அடைவதற்கும் நம்மைக் கொண்டுசெல்ல வேண்டும்.

இந்தச் சிந்தனைகளின் அடிப்படையில் இப்போது நற்செய்தி வாசகத்தை உற்றுநோக்குவோம். "விண்ணகத்திலிருந்து இறங்கி வந்த வாழ்வு தரும் உணவு நானே. இந்த உணவை எவராவது உண்டால் அவர் என்றுமே வாழ்வார். எனது சதையை உணவாகக் கொடுக்கிறேன். அதை உலகு வாழ்வதற்காகவே கொடுக்கிறேன்” என்ற இயேசுவின் வார்த்தைகள்,  “நாம் உண்பதற்கு இவர் தமது சதையை எப்படிக் கொடுக்க இயலும்?” என்ற வாக்குவாதத்தை மக்களிடையே தோற்றுவிக்கிறது. ஆக, மனிதர் பெற்றுள்ள அறிவு மட்டுமே இங்கே வேலைசெய்வதால்தான் இத்தகைய கேள்வி எழுகிறது. மேலும் இயேசு, “உறுதியாக உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்; மானிடமகனுடைய சதையை உண்டு அவருடைய இரத்தத்தைக் குடித்தாலொழிய நீங்கள் வாழ்வு அடையமாட்டீர்கள். எனது சதையை உண்டு என் இரத்தத்தைக் குடிப்பவர் நிலைவாழ்வைக் கொண்டுள்ளார். நானும் அவரை இறுதி நாளில் உயிர்த்தெழச் செய்வேன். எனது சதை உண்மையான உணவு. எனது இரத்தம் உண்மையான பானம். எனது சதையை உண்டு எனது இரத்தத்தைக் குடிப்போர் என்னோடு இணைந்திருப்பர், நானும் அவர்களோடு இணைந்திருப்பேன். வாழும் தந்தை என்னை அனுப்பினார். நானும் அவரால் வாழ்கிறேன். அதுபோல் என்னை உண்போரும் என்னால் வாழ்வர். விண்ணகத்திலிருந்து இறங்கி வந்த உணவு இதுவே; இது நம் முன்னோர் உண்ட உணவு போன்றது அல்ல. அதை உண்டவர்கள் இறந்து போனார்கள். இவ்வுணவை உண்போர் என்றும் வாழ்வர்” என்று தொடர்ந்து கூறுவது மக்கள் மத்தியில் மட்டுமல்ல சீடர்கள் மத்தியிலும் முணுமுணுத்தல்களை ஏற்படுத்துவதைப் பார்க்கின்றோம்.

இயேசுவின் இந்த வார்த்தைகள் நம்மிலும் கூட ஒருவிதமான முணுமுணுத்தல்களை ஏற்படுத்தியிருக்கலாம். காரணம், நாம் எப்படி இயேசுவின் சதையை உண்டு அவரது இரத்தத்தைக் குடிக்க இயலும், அப்படியென்றால், நாம் மனிதரைக் கொன்று சாப்பிடும் காட்டுவாசிகளா, என்ற கேள்வி நம்முள் எழுகிறது அல்லவா?. இதே கேள்விதான் அன்று யூதர்கள் மத்தியிலும், சீடர்கள் மத்தியிலும் எழுந்தது. "இரத்தத்தை அருந்தாதபடி மட்டும் கவனமாய் இருங்கள். ஏனெனில், இரத்தமே உயிர். சதையோடு உயிரையும் சேர்த்து உண்ணாதீர்கள். இரத்தத்தை நீங்கள் அருந்த வேண்டாம். தண்ணீரை ஊற்றுவதுபோல அதைத் தரையில் ஊற்றிவிடுங்கள். நீங்கள் அதை அருந்தலாகாது. அப்பொழுது உங்களுக்கும், உங்களுக்குப்பின் உங்கள் மக்களுக்கும் எல்லாம் நலமாகும். ஆண்டவரின் பார்வையில் நீங்கள் நேரியன செய்தவர்கள் ஆவீர்கள்" என்ற நியமங்களையும் முறைமைகளையும் அவர்கள் கவனமாகப் பின்பற்ற வேண்டியிருந்ததால்தான், “நாம் உண்பதற்கு இவர் தமது சதையை எப்படிக் கொடுக்க இயலும்?” என்ற வாக்குவாதம் அவர்களிடத்தில் எழுகிறது. ஆக, இயேசுவின் உடலை உண்பதையும், அவரது இரத்தத்தைக் குடிப்பதையும் நாம் சொல்லுக்குச் சொல் புரிந்துகொள்வதில் அதிகம் சிக்கல் இருக்கின்றது. மேலும் இயேசுவின் உடலை அப்படியே உண்ணவும், அவரின் இரத்தத்தை அப்படியே குடிக்கவும் இயேசு நம்மைப் பணித்ததாக நாம் பொருள்கொள்ளக் கூடாது. அப்படியென்றால், இதன் உண்மைப்பொருளைப் புரிந்துகொள்ள நமக்கு இறைஞானமும், ஓர் உணர்வுபூர்வமான மனநிலையும் தேவைப்படுகிறது. ஆக, ‘என்னை சிலுவையில் அறைந்து கொன்றுவிட்டால், உங்களுக்கு நிலைவாழ்வு உண்டு’ என்ற அர்த்தத்தில்தான் இவ்வாறு கூறுகின்றார் இயேசு. இதன்காரணமாகவே, “விண்ணகத்திலிருந்து இறங்கி வந்த வாழ்வு தரும் உணவு நானே. இந்த உணவை எவராவது உண்டால் அவர் என்றுமே வாழ்வார்" என்று கூறுகின்றார் என்பதையும் நாம் உணர்ந்துகொள்வோம்.  

நிலைவாழ்வு என்ற வார்த்தையை இயேசு அதிகம் பயன்படுத்துவதாக யோவான் நற்செய்தியாளர் எடுத்துக்காட்டுகின்றார். இயேசுவின் பிறப்பு, பாடுகள், மரணம், உயிர்ப்பு ஆகிய நான்கு கூறுகளும் நிலைவாழ்வு என்ற ஒற்றை வார்த்தையில் நிலைபெற்று நிற்கின்றன. அப்படியென்றால், நிலைவாழ்வு என்பதன் உண்மை அர்த்தம் என்ன என்பதற்கு இயேசுவே விளக்கமளிப்பதையும் பார்க்கின்றோம். "தம் ஒரே மகன் மீது நம்பிக்கை கொள்ளும் எவரும் அழியாமல் நிலைவாழ்வு பெறும் பொருட்டு அந்த மகனையே அளிக்கும் அளவுக்குக் கடவுள் உலகின்மேல் அன்பு கூர்ந்தார்” (காண்க யோவான் 3:6) என்றும், “உண்மையான ஒரே கடவுளாகிய உம்மையும் நீர் அனுப்பிய இயேசு கிறிஸ்துவையும் அறிவதே நிலைவாழ்வு” (யோவா 17:3) என்றும் நிலைவாழ்வு குறித்து விளக்கமளிக்கும் இயேசு, "அழிந்துபோகும் உணவுக்காக உழைக்க வேண்டாம். நிலைவாழ்வு தரும் அழியாத உணவுக்காகவே உழையுங்கள். அவ்வுணவை மானிடமகன் உங்களுக்குக் கொடுப்பார்" (யோவா 6:27) என்று கூறுவதன் வழியாக அதனை அடையும் வழியையும் நமக்குச் சுட்டிக்காட்டுகின்றார் இயேசு.

இயேசுவின் உடலை உண்டு, அவரது இரத்தத்தை அருந்த வேண்டும் என்பது நாம் அவராகவே மாற வேண்டும் என்பதையும், அத்தகையதொரு நிலையில் அவரது இறையாட்சிக் கொள்கைகளும், தத்துவங்களும், விழுமியங்களும் நமதாக வேண்டும் என்பதையும், நன்கு உணர்ந்துகொள்ளப்பட நாம் அழைக்கப்படுகின்றோம். அதனால்தான் இறுதி இரவு உணவின்போது, அவர் அப்பத்தை எடுத்துக் கடவுளுக்கு நன்றி செலுத்தி, அதைப் பிட்டு, அவர்களுக்குக் கொடுத்து, “இது உங்களுக்காகக் கொடுக்கப்படும் எனது உடல். இதை என் நினைவாகச் செய்யுங்கள்” என்றார். அப்படியே உணவு அருந்திய பின்பு அவர் கிண்ணத்தை எடுத்து, “இந்தக் கிண்ணம் உங்களுக்காகச் சிந்தப்படுகிற எனது இரத்தத்தால் நிலைப்படுத்தப்படும் புதிய உடன்படிக்கை" (காண்க லூக் 22:19-20) என்று உரைக்கின்றார்.

இறைத்தந்தையின் வெளிப்பாடுதான் அவரது ஒரே திருமகனாகிய இயேசு கிறிஸ்து. ஆகவே, நாம் அனைவரும் நிலைவாழ்வை அருள்பவரான இயேசுக் கிறிஸ்துவை இறைஞானம் கொண்டு புரிந்துகொண்டு அவரை வெளிப்படுத்துவோர் ஆகவேண்டும். இயேசுவின் உடலை உட்கொண்டு அவரது இரத்தத்தை பருகும் நாமும் அவரின் வழியில் நம்மையே பிறருக்காகக் கையளிக்கும் மக்களாக மாற்றம் பெறவேண்டும். இதுதான் இயேசு நமக்குக் கூறும் நற்கருணையின் உண்மைப்பொருள். இன்றைய இரண்டாம் வாசகத்தில், "உங்கள் நடத்தையைப் பற்றி மிகவும் கருத்தாய் இருங்கள். ஞானமற்றவர்களாய் வாழாமல் ஞானத்தோடு வாழுங்கள். இந்த நாள்கள் பொல்லாதவை. ஆகவே காலத்தை முற்றும் பயன்படுத்துங்கள்; ஆகவே, அறிவிலிகளாய் இராமல், ஆண்டவருடைய திருவுளம் யாது எனப் புரிந்து கொள்ளுங்கள்" என்று இன்றைய இரண்டாம் வாசகத்தில், ஞானத்தின் அவசியம் குறித்து எபேசு நகர மக்களுக்கு அறிவுறுத்துகின்றார் புனித பவுலடியார். ஆகவே, நமது பேதமையிலிருந்து வெளியேறி, ஞானம் பெற்றவர்களாக, இயேசுவே நிலைவாழ்வு அளிக்கும் உண்மையான உணவு (ஞானம்) என்பதைப் புரிந்துகொள்வோம். அதற்கான இறையருளுக்காக இந்நாளில் இறைவனிடம் மன்றாடுவோம்.