Françesku: shpresa, virtyt i atyre që kanë zemër të re dhe sy të hapur

R.SH. / Vatikan

 Shpresa "është dhuratë që vjen drejtpërdrejt nga Zoti". Për këtë arsye është edhe virtyt 'teologjik', si feja”, temë e audiencës së përgjithshme të javës së kaluar, e edhe si dashuria. Në katekizmin e sotëm të audiencës së përgjithshme, mbajtur si zakonisht në Sheshin e Shën Pjetrit, në Vatikan, Papa foli për shpresën, tejet e nevojshme sot, duke theksuar se është përgjigjja që i jepet zemrës sonë, kur brenda nesh lind pyetja absolute: "Çfarë do të bëhet me mua? Cili është caku i shtegtimit tim? E bota, çfarë fati do të ketë bota?

“Besoj, (vëllezër,) se vuajtjet e kohës së tashme nuk mund të krahasohen me lavdinë e ardhshme, që do të na zbulohet. (Rom 8,18-25)”

Kërkimi i kuptimit

Të gjithë jemi në kërkim të kuptimit gjatë shtegtimit të jetës sonë - vërejti Papa Françesku - e nëse mendojmë se “si fillimi, ashtu edhe fundi janë asgjë”, nuk kuptojmë dot pse duhet të vazhdojmë të ecim. Dikush mund të  dëshpërohet keqas e të thotë:

"U përpoqa të jem i virtytshëm, i matur, i durueshëm, i drejtë, i fortë. Isha edhe burrë a grua besimtare...Po çfarë vlere pati qëllimi i luftës sime?".

Po mungoi shpresa, të gjitha virtytet e tjera rrezikojnë të shkërmoqen e të bëhen hi e pluhur.

Krishti i ngjallur është themeli i shpresës

Nëse i krishteri ka në zemër shpresën, kjo nuk është për meritë të tij - vijoi Papa - shpresa “nuk është kokëfortësi për të bindur veten, por dhuratë, që vjen drejtpërdrejt nga Zoti". I krishteri beson në të ardhmen "sepse Krishti vdiq dhe u ringjall dhe na dhuroi Shpirtin e tij". Shën Pali Apostull ia pati kujtuar këtë bashkësisë korintike, duke paralajmëruar: "nëse Krishti nuk u ngjall, e kotë është shpresa juaj. E edhe të vdekurit janë të humbur”.

E Papa komenton:

“Është si të thoshte: nëse beson në ringjalljen e Krishtit, atëherë e di me siguri se asnjë humbje e asnjë vdekje nuk është e përjetshme. Por nëse nuk beson në ringjalljen e Krishtit, atëherë gjithçka bëhet boshe, madje edhe predikimi i Apostujve”.

Të mos harrojmë kurrë se Zoti fal gjithçka

Sa shpesh na mungon shpresa - kujtoi Papa Françesku - që vijoi të flasë për mëkatin ndaj këtij virtyti. “Ne mëkatojmë kundër shpresës, kur na dëshpërojnë mëkatet tona”, duke harruar mëshirën e Zotit, ose kur nuk e ndjejmë më zjarrin e dashurisë së tij dhe, për këtë arsye, nuk jemi në gjendje të “marrim vendime që na impenjojnë për gjithë jetën”. E pra "bota sot ka nevojë për shpresë", aq sa ka edhe për durim.

E Papa shpjegon lidhjen ndërmjet dy virtyteve: personat durimtarë janë endës të së mirës. E dëshirojnë kokëfortësisht paqen! Madje edhe disa nxitojnë dhe e duan gjithçka menjëherë. Po durimi ka aftësinë për të pritur. Edhe kur i nënshtrohet zhgënjimit, kush shpreson e duron, është në gjendje t’i kalojë edhe netët më të errëta.

Shpresa është tension drejt së ardhmes

Shpresa - vijoi akoma Papa - "është virtyti i atyre që kanë zemër të re", pavarësisht nga mosha e tyre, sepse është "tension i përhershëm drejt së ardhmes". Kështu jetuan Simeoni dhe Ana, dy pleqtë për të cilët na flet Ungjilli, që qenë në gjendje ta njohin Mesinë në Jezusin e sjellë në tempull. “Çfarë bekimi, nëse do të ishte kështu për ne të gjithë!” – pohon Françesku - Çfarë hiri, nëse pas një bredhjeje të gjatë, duke ulur trasten dhe shkopin, zemrat tona do të mbusheshin me një gëzim, që nuk e kemi ndjerë kurrë më parë dhe  do të brohorisnim, me fjalët e Simeonit:

"Tani mund ta lësh shërbëtorin tënd të shkojë në paqe, o Zot, sipas fjalës sate, sepse sytë e mi e panë shpëtimin tënd të përgatitur nga ti përpara gjithë popujve: dritë për të të zbuluar para popullit dhe lavdi e popullit tënd, Izraelit".