Françesku: vetëm dashuria e mbush përplot jetën, jo gjërat materiale

R.SH. - Vatikan

Ndërsa qindra njerëz, ardhur nga të katër anët e botës në shtegtim në këto ditë të vala vere, kishin mbushur përplot Sheshin e Shën Pjetrit pa pyetur për diellin përvëlues, Papa u duk si zakonisht në dritaren e Engjëllit. Fjalët e para që i drejtoi turmës, ishin ato të përshndetjes së zakonshme. Ishte ende mëngjes, ndaj Papa uroi: “Të dashur vëllezër dhe motra, mirëmëngjes!”. E, pas përshëndetjes, nisi katekizmi e së dielës, të shkurtër, por edhe të ngarkuar me mendime, që t’i pushtojnë gjatë mendjen e zemrën.

Jezusi, pas mrekullisë së bukëve

Sot - kujtoi Papa - Ungjilli na flet për Jezusin i cili, pas mrekullisë së bukëve dhe peshqve, i fton turmat që e kërkojnë të reflektojnë mbi atë që ndodhi e ta kuptojnë domethënien e saj (shih Gjoni 6:24-35).

 Turma kishte ngrënë ushqimin e përbashkët dhe kishte parë se si, edhe me pak burime, falë bujarisë dhe guximit të një djali, i cili ua kishte vënë në dispozicion të tjerëve atë që kishte, të gjithë kishin ngrënë sa ishin ngopur (shih Gjoni 6:1-13).

“Shenja ishte e qartë: nëse secili u jep të tjerëve atë që ka, me ndihmën e Zotit, edhe me pak e gjë, të gjithë mund të kenë diçka”.

Turma nuk e kuptoi Jezusin

E qartë ishte, por ata nuk e kuptuan: ata kujtuan se Jezusi ishte një lloj prestigjatori e u kthyen për ta kërkuar, me shpresë se do ta përsëriste mrekullinë si të ishte magji (shih v. 26).

Turma, gjithnjë e uritur, mendon vetëm për bukët e peshqit

Ata ishin protagonistë të një përvoje themelore për udhëtimin e tyre, por nuk e kuptuan domethënien e saj: vëmendja e tyre u përqendrua vetëm te bukët dhe peshqit, te ushqimi material, i cili mbaroi menjëherë, duke i lënë të uritur.

Nuk e kuptuan se ishte vetëm një mjet, përmes të cilit Ati, duke ua shuar urinë, u zbuloi diçka shumë më të rëndësishme: udhën e jetës, që zgjat pambarim dhe shijen e bukës, që të ngop jashtë çdo mase:

“Po buka e vërtetë ishte dhe është Jezusi, Biri i dashur i Zotit i bërë njeri (shih v. 35), i ardhur për të jetuar varfërinë tonë, për të na prirë, përmes saj, në gëzimin e bashkimit të plotë me Hyjin dhe me vëllezërit (shih Gjn 3:16), në këtë dhuratë”.

Çka e ngopë botën?

Papa vijoi t’i shpjegojë turmës së besimtarëve e jo besimtarëve që duronin vapën kulmore të verës, për të ndjekur porositë e Javës, se gjërat materiale nuk e mbushin jetën:

“Vetëm dashuria mund ta bëjë këtë (shih Gjoni 6:35). E, që kjo të ndodhë, duhet ndjekur një rrugë, ajo e bamirësisë, e cila nuk mban asgjë për vete, por ndan gjithçka”.

Ftesë për meditim

Në vijim, Papa i drejtoi turmës, që e ndiqte nga të katër anët e botës, veç asaj që i kishte sytë ngulur nga Sheshi -  tek Dritarja e Engjëllit, pyetjen:

“A nuk ndodh kjo edhe në familjet tona? Le t’i mendojmë ata prindër që luftojnë gjithë jetën për t'i rritur mirë fëmijët e tyre dhe për t'u lënë  diçka për të ardhmen. Sa bukur kur ky mesazh kuptohet dhe fëmijët janë mirënjohës e nga ana tjetër mbështesin njëri-tjetrin si vëllezër!”

Këto fjalë optimste të Papës, u pasuan nga ca të tjera, pesimiste, të kundërta, të trishtueshme:

 “E sa e trishtueshme, ndërkaq, kur ata grinden për trashëgiminë, dhe ndoshta nuk flasin më me njëri-tjetrin për vite me radhë! Mesazhi i babait dhe i nënës, trashëgimia e tyre më e çmuar, nuk është paraja, por dashuria me të cilën ata u japin fëmijëve të tyre gjithçka që kanë, ashtu siç bën Zoti me ne dhe kështu i mësojnë të duan”.

Unë e sendet materiale

Si zakonisht në përfundim, Papa na ftoi ta pyesim veten: çfarë marrëdhënie kam unë me gjërat materiale? A jam skllav i tyre, apo i përdor lirisht, si mjete për të dhënë dhe për të marrë dashuri? A di t'i them "faleminderit" Zotit dhe vëllezërve të mi për dhuratat e marra dhe t'i ndaj me gëzim?

Pyetje, që presin gjegje, për të cilën Papa beson se mund të na ndihmojë Nëna e Krishtit:

Maria, e cila ia dhuroi gjithë jetën Jezusit, na mësoftë ta bëjmë çdo gjë një mjet dashurie.

 E, me këtë shpresë të ëmbël përfundoi edhe Engjëlli i Tënzot i kësaj së dieleje.